Çocuk istismarı karmaşık nedenleri ve trajik sonuçları olan , tıbbi, hukuki, gelişimsel ve psikososyal kapsamlı ciddi bir sorundur. Her tür kötü muamele çocuğun sağlığına, yaşamına, gelişimine ve değerine zarar verir. Yinelenebilirliği ve genelde en yakınları tarafından yapılıyor oluşu nedeniyle tanımlanması ve tedavi edilmesi en zor olan travma şeklidir.
Çocuğun bir yetişkin tarafından cinsel uyarı ve doyum için kullanılması, fuhuşa zorlanması, pornografi gibi suçlarda obje olarak kullanılması cinsel istismardır. Bir istismar olgusunun saptanması tıbbi ve psikolojik tedavi dışında yasal işlemleri de zorunlu kılar. Devletin yapabileceklerinin dışında biz birkaç gönüllünün de elini taşın altına koymadan altından kalkılamayacak kadar ağır bir sorun bu. Çünkü ‘Gökyüzü gibidir çocukluk’ der şair Edip Cansever, ‘Hiçbir yere gitmeyen’ Hangimiz çocukluğumuzda yaşadığımız kötü anıları unutabiliriz. Söz verilip alınmayan oyuncaklar, elimizden kaçan uçan balon, okulda yenmiş bir tokat, satın alamadığımız bir şekerleme…
Fark etmesek de ömrümüzü şekillendirir kötü anılar, hiç beklenmeyen bir anda; bir koku, bir ses, bir film sahnesi birden içimizde köreldiğini sandığımız bir yarayı yeniden kanatıverir.
Taciz, anne baba ölümünden bile ağır gelir mağdura, çünkü ölümde önlenemeyen bir ilahi kuvvet var gibidir ama ya örnek alması gereken büyüklerden biri, bir çoğu bilerek çocuğa kötülük yaparsa. Rol modelimize güvenemezsek dünyaya nasıl güveniriz, nasıl ayakta kalırız?
Kötülüğü anlamayacak kadar minik mağdurlara, anlayıp kahrolanlara, yardım boynumuzun borcu olmalıdır. İncinmiş, küsmüş, iğrenmiş, neye uğradığını şaşırmış, yerçekimsiz bir boşlukta sürüklenen bu insan taslaklarını dünya ile uzlaştırmalıyız. Vücutlarıyla barışmalarını, yaşamı sürdürmeye değer bulmalarını, karşılaştıkları alçaklığa rağmen üretken, sevebilen, çalışabilen, aşık olabilen sağlıklı bireylere dönüştürebilmek için elimizden geleni ardımıza koymamalıyız. Hiç kimsenin dil, din, ırk, cins, etnik kökeni nedeniyle ayrımcılık yaşamaması gerektiği gibi bu çocuklar da ‘yok’ veya ‘kayıp’ sayılmamalı, sorumlusu değil kurbanı oldukları geçmişleri yüzünden yargılanmamalıdırlar.
Amacımız bu çocukların özel ilgi, tedavi ve sevgiye muhtaç oldukları kadar hepimizden biri gibi yaşama katılabilmeleri için toplumda farkındalık uyandırmak, mağdurların toplu tarafından dışlanmalarını önlemek; ruhsal, bedensel, sosyal olarak iyileşmelerine katkıda bulunmaktır.